Amortyzator powietrzny od dłuższego czasu uchodzi za najlepszą, dostępną opcję przy uprawianiu przeważającej części dyscyplin kolarskich. Jest to zasługa jego konstrukcji, które oparta jest na komorze wypełnianej powietrzem, w zastępstwie klasycznej sprężyny. Dzięki temu rozwiązaniu amortyzator jest lekki i ma większe spektrum zakresu regulacji. Dodatkowo funkcja, która pozwala na dostosowanie twardości i czułości zawieszenia względem indywidualnych potrzeb sprawia, że zarówno profesjonaliści, jak i amatorzy doceniają ten rodzaj amortyzacji. Obowiązkowym elementem jest również olej, który daje możliwość lepszego tłumienia odbicia. Sprawdza się to głównie przy jeździe po bardzo nierównym podłożu.

Zasady działania amortyzatora powietrznego

W amortyzatorach powietrznych funkcję amortyzacji pełni powietrze, które jest zamknięte w tzw. komorze pozytywnej ściskanej podczas ugięcia. Szybkość kompresji, a także czas potrzebny do powrotu ze stanu wyjściowego, jest monitorowana za pomocą systemu wentyli lub podkładek. Powietrze ma jedną, negatywną właściwość – ściskane wykazuje rosnący opór. Z tego powodu charakterystyka działania ulega progresji – amortyzator wraz z rosnącą wysokością skoku staje się bardziej twardy. W przeciwdziałaniu takiej sytuacji stosowana jest tzw. powietrzna komora negatywna o przeciwnym działaniu. W tego rodzaju amortyzatorach stosuje się głównie niesymetryczny układ, w którym przeważnie lewa rura jest odpowiedzialna za resorowanie. W goleni zaś umieszczona jest tzw. sprężyna powietrzna, czyli wspomniana wyżej komora pozytywna, która wypełnia się powietrzem. Wraz z uciskiem rośnie ciśnienie, co w konsekwencji daje podobny efekt, jakby w środku była umieszczona stalowa sprężyna. W ten sam sposób gromadzona jest energia, którą trzeba wytłumić, aby kierownica podczas jazdy nie odskakiwała. Olej przeznaczony do amortyzatorów przepływa przez system otworów, który znajdują się w drugiej goleni. Prawa laga jest w tym obiegu elementem, który tłumi odbicie.

Plusy i minusy amortyzatora powietrznego

Główną zaletą amortyzatora przedniego jest niewielka masa oraz obszerny zakres regulacji. Niezależnie od wagi ciała oraz potrzeb, użytkownik roweru będzie miał możliwość precyzyjnego ustawienia twardości oraz czułości amortyzatora.

Wadą, jaką mogą wyszczególnić potencjalni użytkownicy, jest tzw. progresja. Jest to związane z sytuacją, kiedy powietrze jest mocniej ściskane w komorze. Wówczas trzeba użyć dużej siły, aby wykonać większy skok. W przypadku spokojnej jazdy nie powinno to stanowić wielkiego problemu. Inny punkt widzenia będą mieli zawodnicy wykonujący tzw. hopy. W związku z tym producenci zezwalają na zainstalowanie w komorze powietrznej specjalistycznych tokenów.

Minusem tego typu amortyzatora, można także uznać stosunkowo wysoką cenę, w porównaniu do rowerów z innym rodzajem amortyzacji, a także dość skomplikowany serwis. Jednak możliwości personalizowanych ustawień, jakie daje amortyzacja powietrzna, z pewnością rekompensuje wszystkie powyższe minusy.